on the run ;01

می‌خندم و سیگار‌کشان به مرده‌هایی که

فکر می‌کنم.

جسد بچه‌سگ‌هایی که می‌رفتند وقتی

مرگ بو می‌داد

ما نادان بودیم که دنبال‌شان نگران

می‌رفتیم و صدای خنده‌ی خدا.

پر بود توی گوش‌مان

ترس از تکرار سرگیجه‌ها

پرده و پتو یکی می‌شدند هی

اتاق به جنگل از ناکجا سر می‌آورد در و

پنجره 

پنجره باز زوزه می‌کرد توی هوش‌مان

زندگی مرگ بود و هست و انسان

چه بود که ساختی ای ‌مهربان

ای خدای من خدای سگ‌های یتیم و نیمه‌جان

چه‌طور شد چگونه من حیوان و

این اختیار

چرا این همه فکر می‌کنم به 

مرده‌هایی که

سیگار‌کشان.